Powszechnie funkcjonuje przekonanie, że dzieci nie powinny zaczynać zbyt wcześnie ćwiczyć jogę, ponieważ dyscyplina niezbędna do właściwej praktyki nie jest 
wskazana dla małych dzieci Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa. Warto skorzystać w tym zakresie z osiągnięć psychologii rozwojowej i wychowawczej dzieci. Psychologia dzieli etapy rozwoju dzieci na okresy: przedszkolny – nazywany wiekiem zabawy (4-5 rok życia), młodszy wiek szkolny (od 6-7 do 12 roku życia) – w którym istotną rolę odgrywają nauczyciele i rówieśnicy oraz etap adolescencji (od 10-12 roku życia do 20-22 roku życia) – w którym rozwija się tożsamość grupowa i indywidualna. Jeśli brać pod uwagę ten podział to tzw. młodszy wiek szkolny wydaje się być dobrym momentem do rozpoczęcia ćwiczenia jogi. Niektórzy dzielą ten okres na dwie fazy między 6-9 lat i 10-12 lat. Podział ten znajduje uzasadnienie w występujących różnicach psychosomatycznych występujących między tymi dwoma grupami wiekowymi.
W Indiach joga jest częstym elementem wychowania przedszkolnego i wczesnoszkolnego. W Polsce coraz częściej wkracza do przedszkoli, gdzie jest przede wszystkim spontaniczną, pełną radości życia zabawą. Ma to swoje uzasadnienie, jeśli bowiem zachęcimy dzieci do ćwiczenia jogi od najmłodszych lat, będzie to kapitał procentujący przez całe życie. Ciało dziecka jest gibkie i elastyczne, gdyż dzieci łatwiej niż dorośli uczą się asan i robią szybsze postępy w praktyce. Dzieci są odważne i chętne do wykonywania ćwiczeń. Czasem potrzebują pomocy. Nie należy ich forsować, przeciążać nadmiernym wysiłkiem, ponieważ kości i mięśnie ciągle rosną. Ważnym problemem, z którym jednak nauczyciel jogi dla dzieci musi się zmierzyć jest skupienie uwagi i koncentracja uczniów.
Joga dla dzieci to oduczanie złych i rozwijanie dobrych nawyków, związanych głównie ze sprawnością motoryczną lub zachowaniem prawidłowej postawy ciała. Współcześnie dzieci większość dnia spędzają statycznie: w szkolnych ławkach, w samochodach, przed komputerem czy przed ekranem telewizji. W tym sensie joga jest dla wielu z nich formą rehabilitacji ruchowej. Wspomaga tradycyjne działania terapeutyczne, kształtuje sylwetkę, uczy świadomości własnego ciała, koncentracji, systematyczności, samodyscypliny i stabilności emocjonalnej. Praktyka jogi rozwija, wychowuje i dowartościowuje, dzieci stają się dumne ze swoich osiągnięć i postępów, ale co najważniejsze uczą się uważności wobec siebie i otoczenia. Joga jest bardzo ekspresyjna, dlatego tak bardzo przemawia do dzieci w każdym wieku.
Dla mnie jako nauczyciela niezapomniane są, widoczne na twarzach dzieci po wspólnej praktyce, chwile beztroskiej radości i satysfakcji. Czuję wtedy, że to, co robię od kilku lat ma sens.